PZERI Bielsko-Biała - Literatura, poezja

B E Z T Y T U Ł U Nie wiem co dzisiaj zrobię, pióro przylgnęło do reki, Sople szczerzą zęby przykute mrozem. Wiewiórka za oknem płata figle z panem orzechem. Będę sam w pokoju łokciami podparty, zamyślony poezją. Z kolegą wiatrem hula po polu zawieja, mnie umykają myśli w przestrzeni. To nic, że noc zabrała mi nawet złudzenia, że wrócisz. Pozostał tylko przyjaciel zegar, na dłoni mi podał godzinę i minuty zapisane jeszcze raz.	B O G I N I N O C Y Nadchodzi ciemność. Opadają senne powieki, rosa zwabionym słońcem oddaje kryształowe grona w ofierze bogini nocy. Nieruchome owady ujarzmione w oczodołach okien należą do nie wiadomo kogo. Bezradny księżyc gromadzi swój nieład. Wspomnienie sprzed lat spotykam w opuszczonym domu. Poznaję tu smutek, wybite szyby. Prosząc o pamięć rozumiem pojęcie modlitwy gdy dzień staje się martwy.	P O Z N A Ł E M C I Ę Poznałem Cię, gdy przemówiłeś do mego serca. Promieniem słońca dotknąłeś mej duszy, potem wyryłeś w pamięci znamię. Poznałem Cię, kiedy słowa Twoje zbliżały Polaków. Serce z radością spogląda na słowa nadziei, ojczyzna tęskni, słowa krzepią. Poznałem Cię w imię historii, w imię „rybaka„ wszechczasów. Poznałem Cię, bo byłeś z nami, z kulą ziemską na karku. Z przepaści wyrwałeś wiele dusz na lądzie i morzu. Podajesz rękę ubogim, dostojnych witasz. Na arenie mojego widzenia zaszła zmiana, dusza się cieszy, nie lęka się pamięć. A kiedy kasztany kwitną życzenia dla Ciebie ze świata płyną: radości, szczęścia i błogosławieństwa Bożego Ci życzą. Teraz w domu Pana szczęśliwy jesteś i nie masz świata ciężaru na karku, nawet zdradziecka broń Cię nie zrani. Z balkonu Pana błogosławisz światu, a Twoi wierni zbratani umysłem i duchem z nową nadzieją w przyszłość spieszą; by świat nie upadł! by świat uratować od zła! by człowiek kochał bliźniego! by ziemska droga, zbliżała człowieka do Boga.
M I L C Z Ą C Y B O H A T E R O W I E (Obrońcom Węgierskiej Górki w 1939r.) Wiele tej ziemi zadeptał wróg gdy świat oglądałem z kołyski, stąpając głośno wojenną podeszwą na mury forteczne wysyłał pociski. Zabierz tę chwilę, przytul do piersi, ucałuj tę ziemię co śmierć ją sprawdziła, tu biało-czerwona łzawi się rosa gdzie pysznił się wróg i wojna raniła Niezłomnych obrońców serc nie zdołał wydrzeć niemiecki gniew. Trzy doby umiały się bronić i bić by zwrócić tej ziemi życie i krew. Świerkowe wzgórza u brzegów Soły i ziemia z pamięcią zbratana nie może tej ciszy przemilczeć gdzie drzemią kamienne domy. Progi świerkowe wspomnienie niosą jak w dłoniach karabin z honorem mieć. Pokaż to męstwo Polsce i światu jak biało-czerwony sztandar nieść.	N O S T A L G I A W rocznicę odejścia Jana Pawła II do Pana Ojcze Święty ! Porwałeś mnie jak tabun w dziki step, gdzie pragnę Twojego słowa jak wody. Przy wyschniętym źródle, wśród nocy, jestem samotny, bliski płaczu. Moje słowa drogą i oknem, nocą i dniem pragną Cię odnaleźć. Powtarzam sobie; usiądźobok mnie i mów do nas: zmęczonych i słabych osieroconych i opuszczonych. Duchowa pustka, stracony czas niech będą mi nauczką z popełnionych błędów. Przebacz mi grzechy niewdzięczności, skąpstwo i brak miłości. Co rozdarte, zalecz, zaprowadź do Bożego Królestwa , odrzuć co fałszywe. Jestem żebrakiem, drążącym studnię do ukrytego źródła i nie wiem ile mam pragnień. Pragnę Twojego głosu, Twojego znaku krzyża, Twojej nauki, TwojeJ pokory i dobroci, Twojego pocieszenia.


C Z E K A M JAK Z A W S Z E Czekam jak zawsze. Pod parasolem krople deszczu odmierzają minuty, sekundy. Ty nie wracasz, przy stole puste miejsce pozostało. Twoja lalka spogląda nieruchomo na fotografię, też czeka. Nie wiem , czy na długo odeszłaś? czy wrócisz ? Za oknem wróble wyćwierkały świt. Słońce ponad miastem rozdaje promienie. Czy jesteś daleko? Czy furtka oznajmi twój powrót? Telefon milczy. Kwiatom na stole opadły dłonie, - a ja czekam, - twoja fotografia czeka, - wciąż czekam.	*** * * Była chwila, kiedy pisałem list . Pisałem o wiośnie, o miłości. Widziałem portret dziewczyny do wierzby przytulony. Wiem że będę wyjątkiem gdy uda mi się nakłonić myśl, dokończyć list i powiedzieć tobie - dobranoc. * * *** Siedzę jak kiedyś w majowym słońcuUnosząc bukiet z jarzębin klejnotów . Iskra miłości stoi zamyślona tym kwiatem jedynym z zielonego pola. Chyba dostrzegłem anioła w czarnych obręczach warkoczy . W tym cieniu przedziwnej urody, - tak! to anioł na lustrze wody.	N A D S Z E D Ł M Ó J D Z I E Ń Nadszedł mój dzień gdzie słońce zawisło nad pryzmatem dłoni. Zamknięte w labiryncie serce wyjmuję z lamusa przez szczelinę kropli całe życie widzę. W zakamarkach szafy szukam ostatniej chwili. Kiełkujących w ciasnocie dni coraz mniej. Byłaś na chmurach czarnych jak na miłosiernym balkonie a ja szedłem cierpliwie kilometrami z plikiem spojrzeń. Usiadłem do wspólnego stołu w zalążku wdzięczności bo tak rozsądek kazał. Tu amor zrobił swoje i zasnął w bezruchu ze słowem ostatnim.

O C Z E K I W A N I E Czekam jak zawsze. Pod parasolem krople deszczu odmierzają minuty, sekundy. Ty nie wracasz jak dawniej , przy stole puste miejsce pozostało. Lalka spogląda nieruchomo na fotografię, też czeka. Nie wiem , czy na długo odeszłaś? czy wrócisz? Za oknem wróble wyćwierkały świt. Słońce ponad miastem rozdaje promienie. Czy jesteś daleko? Czy furtka oznajmi twój powrót. Telefon milczy. Kwiatom na stole opadły dłonie, - ja czekam - twój uśmiech na fotografii też czeka.	P O Z W Ó L M I Pozwól mi iść leszczynowym dworem, bym ulubione kwiaty oglądał spod parasola. Pozwól mi, by łzy zasypiały na twoich ustach. Coraz bardziej tęsknię coraz bardziej jestem związany wokół własnych koszmarów. Tyle mam twojej twarzy co błyśnięcie białego szkiełka. Tyle mam twojej twarzy co rzucenie słowa pod wiatr. Na drodze znajduję kłody, u progu domu zapłakane oczy. Z Panem Bogiem się godzę że kruszy się czas. W bijącym zegarze liczę sekundy, dni uchodzą w nieznane, pamięć milczy w kalendarzu. W znajomym portrecie jestem skazany na minuty rzucone odłogiem. Tyle mam twojej twarzy.	W B E S K I D Z K I E J Z I E M I Widzisz jak cisza usnęła głęboko u źródeł beskidzkiej ziemi? Widzisz jak liście brzozowe biją w słoneczne godziny? Do źródeł Wisły-matki od najstarszej ziemi przyszedłem gdzie każde słowo potrafi nakarmić. Kiedy stanąłem przed pieszym bojem świerkowych posągów widziałem pokoje. Widziałem pola w jesiennej odzieży po których myśli sunęły lubiane. Stopy jarzębin w pogodę łaskawą okrywał wiatr- przydrożną trawą. Przyszedłem do źródeł Wisły bez słów gdzie ludzie z tej ziemi dumni. Tutaj krajobraz szedł za mną Zmieniając legendę w poezję pisaną. Wiem że wędrowcem być warto kiedy ujmuje spojrzeniem tę ziemię w legendę bogatą.

G A Z D A Zima pozostała na końcu lodowego miesiąca. Zarzuciła na siebie poemat białego deszczu, wróciła labiryntem do mego snu. Zdobywam skrawek zorzy córkę polarnej gwiazdy. Kryształki gwiazd pod czaszą nieba gdzie zapodział się zaścianek czasu gospodarz gazda fastrygą fajkowego dymku przyszywa wszystkie troski do obrządku zwykłego dnia.	C I S Z A Smutny jest głos ciszy, nie słychać gwizdu czajnika wielki wóz ukazuje palące świece, zmęczenie wypełnia twarz. Minione dni nie zostawiły po sobie śladu cekiny wielkiej niedźwiedzicy swym żarem wrastają w puste miejsce bez ładu. Podparty rdzeniem swych rąk poznaję gwiazdy i miejsce puste po ludzkim sercu.

POWRÓT DO "Literatura, Poezja" »